Het empatisch vermogen van een bospaddenstoel

Kim en ik staan op en zeggen eigenlijk zo weinig mogelijk tegen elkaar. Want we weten het beiden, het gaat een spannende ochtend worden. Vandaag horen we of onze tweede poging bij de IVF-kliniek gaat lukken of niet. De eitjes groeien namelijk niet hard genoeg en we zijn bang dat we straks slecht nieuws krijgen. De auto in, op naar het zoveelste bezoek aan de kliniek in Amsterdam. Kim is moe, moe van alle hormonen die ze zelf in haar lichaam moet spuiten om onze kinderwens te vervullen.

Aangekomen in Amsterdam nemen wij plaats in de diep trieste, kille wachtruimte die deze ochtend nog kouder aan doet dan normaal. We wachten op de arts die ons vandaag mag vertellen of het gaat lukken of niet. Stilte…stilte die heerst er tussen ons, want buiten dat Kim een heftige periode achter de rug heeft, zitten mijn fertiliteitbehandelingen nog vers in mijn geheugen. Waarbij de gezonde man toch op plezierige wijze zijn zwemmers mag afleveren, ligt het bij mij anders. Ik zal verder niet in details treden, maar het is een heftige en pijnlijke behandeling waar ik nog een paar dagen last van heb.

Met deze wetenschap kom ik bij u vannochtend. Hopend dat u mij kunt vertellen dat deze behandelingen tezamen met die van Kim in ieder geval zin hebben gehad. Hoe haalt u het dan in uw hoofd om zo koud alsof ik een hypotheek af kom sluiten, te vertellen dat het niet is gelukt. Klaar en tot ziens! Er blijkt niets, maar dan ook niets uit uw communicatie dat er A enige vorm van empathie is, iets dat u het ook wel jammer vindt en B enige vorm van kennis is van ons dossier. Kim barst in huilen uit, maar dat blijkt voor u de normaalste zaak van de wereld te zijn. U doet een poging om te trootsten door te vertellen dat we niet boos op u moeten worden? Boos?! Meent u dat nou echt? Hier zitten twee gebroken mensen door het verschrikkelijke nieuws dat u net vertelt. En u zegt bijna geïrriteerd dat wij vooral niet boos op u moeten worden, dat het uw schuld niet is?

U doet mij pijn, dat wil ik u eigenlijk vertellen. Niet door de boodschap, die is gewoon pijnlijk an sich. Maar u doet mij pijn met uw communicatie. Het lijkt wel of u compleet bent vergeten waarom u dit werk bent gaan doen. Ik voel mij een nummer, sterker nog: ik denk ook werkelijk dat u dat denkt. U bent vanaf het eerste moment bezig het gesprek ten einde te brengen, kijkend naar de deur, alsof we niet zo moeten zeuren met ons geklaag.

Maar als u één blik in ons dossier had geworpen, dan had u wel beter geweten. Als u had gekeken, dan had u gezien dat wij in de afgelopen twee jaar maar twee terugplaatsingen hebben gehad. Als u had gekeken, dan had u gezien dat ik door de meest verschrikkelijke behandelingen heen moet, maanden achter elkaar. Als u had gekeken, dan had u gezien dat Kim 48 eitjes heeft geproduceerd en daar weken ziek van is geweest. Tegenover u zitten twee gebroken mensen. Als u één blik had geworpen op de twee mensen tegenover u, had u één moment van empathie kunnen tonen. Eén moment van menselijk medeleven. En dat heeft u niet gedaan. U kiest ervoor de andere kant op te kijken en dat vind ik heel verdrietig. Voor mij, maar ook voor u, want ik denk niet dat u op deze manier prettig naar uw werk kunt gaan.

Er is nog een hoop werk te doen in zorgland, zo merk ik vanochtend helaas weer. Mocht dit verhaal ooit uw ogen kruisen, dan hoop ik dat u zich herkent. Ik hoop dat u dan de telefoon pakt en ons verhaal nog eens aanhoort, gewoon als mens zonder Dr. voor uw naam. Dat zou voor ons de wereld betekenen.

Een droevige groet,

Niek van den Adel